Shertat. Sahara

Mito sakratua da, animalia sakratu baten istorioa Shertat barregarria da, baina dena gaizki ateratzen zaio. Bere istorioek beti daukate irakaspen bat eta bizitzarako irakaspen baliagarriak ematen ditu. Saharar kulturan oso ezaguna da, eta Shertati buruzko 11 istorio esistitzen dira. Hona hemen horietako bat: Gaua zen, eta Shertat basamortuan barrena zihoan jateko zerbaiten bila. Lehentxeago, ehiztari batzuk egon ziren bertan afaltzen, eta haragi zati bat utzi zuten lurrean botata, neurri bereko hainbat harriren artean. Haragiaren usain gozo iritsi zitzaionean, hala esan zuen: “Al-hamdu lillāh”. Denak haragi zatiak zirela uste zuen, eta denak kontatu zituen. Mordoa zirela ikusita, hala esan zuen: “mmm gozo jarriko naiz ni gaur gauenan”. Bi aldiz pentsatu gabe, lehenengo harri zatia jan zuen, gero bigarrena, gero hirugarrena... Denak jan zituen, haragi zatia izan ezik; eta horrela esan zuen: “bete bete egin naiz, eta oraindik haragi zati eder bat geratzen da”.
Es un mito sagrado, una historia de un animal sagrado. Es gracioso, pero hace todas las cosas mal. Sus historias siempre tienen una moraleja y se aprende una lección para la vida. Es muy famoso en la cultura saharaui, y existen infinidad de historias sobre Shertat. Esta es una de ellas: Shertat iba caminando de noche por el desierto en busca de algo para comer. Unos cazadores habían dejado un solo trozo de carne tirado en el suelo junto a unas cuantas piedras del mismo tamaño que la carne. Al llegarle el sabroso olor, Shertat se paró y exclamó ” Al-hamdu lillāh”. Contó todas las piedras y el trozo de carne, pensando que todos eran chicha. Shertat se relamió. “Con tanta carne ¡esta noche estaré repleto!”. Sin pensarlo, se abalanzó sobre la primera piedra y la tragó creyendo que era un trozo de carne; tragó la segunda; tragó la tercera... así hasta que se quedó sólo el pedazo de carne. Shertat lo miraba diciendo, “Al-hamdu lillāh, me he llenado y todavía ha sobrado un buen trozo de carne”.

Imanol Urdanpilleta Aramburu naiz, Zarauztarra (1946-10-31). AMIARTE elkarteko sortzaileetako bat naiz. 80. eta 70. hamarkadetan hainbat olio-pintura margotu eta ikusgai jarri nituen. Jubilatu ondoren, nire denbora pinturari eskaini diot, akuarela eta olio-pintura lanak egin ditut azken urteetan, eta hainbat erakusketetan parte hartu dut, bakarka zein taldean. Artezaleakeko ikastaroetara joaten jarraitzen dut.

Soy Imanol Urdampilleta Aramburu, natural de Zarautz (31-10-46), soy cofundador de la Asociación de Amigos del Arte. Pinté y expuse óleos en varias ocasiones en las décadas de los 70 y los 80.Tras la jubilación he dedicado mi tiempo a la pintura, varios años dedicados a la acuarela alternando con el óleo, participando en numerosas exposiciones, tanto individuales como colectivas. Continúo asistiendo a los cursos de Artezaleak de Zarautz.

Chmela Alamin Azman izena dut. 2003an iritsi nintzen Euskal Herrira, eta 2005ean Zarautzera. Orduz geroztik bertan bizi naiz nire familiarekin.

Me llamo Chmela Alamin Azman. Llegué al País Vasco en el año 2003 y a Zarautz en el año 2005. Desde entonces vivo aquí con mi familia.